TARJA BRANCA/ BLANKA STRIO

 

TARJA BRANCA

seja!
seja brincante cante

brinque finque no coração
a bandeira branca do brincador
que seca a dor
no sol no riso da eterna criança:
a dor se destranca com essa receita 
de tarja branca
veja: brinque e cante como brincante

- enfim, seja!

 *****

BLANKA STRIO

feste estu!
ludkanteme kantu

lude viakore enmetu
la dolorsekigan blankan flagon
de l' ludkantemulo
sune ride de l’infan’ ĉiama         
dolor' malŝlosita per tio:             
recepto de blanka strio
kaj rigard-vidu:                 
ludkanteme ludu kantu     

- feste estu!

GOLPE PRA LAMENTAR?/ PORLAMENTA PUĈO?

GOLPE PRA LAMENTAR?

                        (Para Adeilton Lima)

piranha de aquário? zabumba-meu-boi?

boi-de-piranha? golpe pra lá de pra-lamentar?

mas lamentar quem há-de?

ânsia de vômito me invade

resistir meu-deus! quem há-de?

depondo o governo se decompondo?

máscaras se decompondo?

rejeita pobre a elite podre brasileirando em Miami?

golpe político? sem farda com toga mídia bomba

de efeito imoral da polícia a militar

e espancar militante a quem chama meliante

e o faz lacrimejar se mijar olho arder perder?

mímica macunaímica revigorado o refrão:

muita saúva e pouca saúde os males do Brasil são

- chute no traseiro das políticas de inclusão? –

os males do brasilzão

na república das bananas sevícia à democracia?

submete-se o povo a sexo banal bananal

sem camisinha muita saúva pouca saúde?

banana no cu-da-mãe-joana?

os males do brasilzão!

***********

PORLAMENTA PUĈO?

                        (Al Adeilton Lima)

piranjo de akvari’? tambureg’?

bov’-de-piranjo? puĉ-logileg’

porlamenti? sed lamenti kiu do?

vom’-naŭzo invadas min

rezisti dio! kiu do?

eksigo de registar’ putriĝinta?

maskoj ekputriĝintaj?

povron forpelas putriĝinta elito brazilece en Miam’?

politika puĉo? sen uniform’ kun togo gazetar’ bomb’

de malmorala efik’ de militanta policist’ ĵetita

militant-frapanta tielnomata friponul’

larmigita urinigita arda perdita okul’?

makunaima mimiko reviglata la refren’:

multa formik’ malmulta san’

malbonoj de Brazil’ jen!

- postvango-frap’ sur inkluzivig’? –

malbonoj de brazilego

en respubliko de l’ bananoj seksum’ al demokrati’?

submetiĝas la popol’ al banala banana seksumad’

sen preventil’ multa formik’ malmulta san’?

en l’ anuson popolan ja banan’?

malbonoj de brazilego!

INOMINÁVEL/ SENNOMEC'

Do sábio sabiá Sabedoria

da cristalina cachoeira Força

da flor – filha do efêmero – Beleza

Sabedoria, Força, Beleza

do Teu ser Indizível,

Poesia – fluir incessante,

voz do Inominável.

         Poesia é necessária?

De l’ saĝa turdo Saĝec’

de l’ kristala akvofalo Forto

de l’ flor’ – nedaŭridino – Belec’.

Saĝeco, Forto, Beleco

de Via Nedirebla esto,

Poezio – elfluo neĉesa,

voĉo de Sennomec'.

         Ĉu poezio necesas?

POETA/ POETO

Teu olhar descabelado

verticaliza horizontes

marinhos

sem que as naus despenquem

Tua linguagem desmiolada

subverte ocasos

cálidos

sem que o caos se instale

astros se desabem

Teu ser descompasso

abre-se em espaços

únicos

sem que o tempo vário

deixe de ser vário

e uno!

***********

Via malkombita rigard’

vertikaligas horizontojn

- marajn -

sen faligi navojn

Via freneza lingvaĵo

subirojn disbatas          

- varmajn -

sen kaosa instalo

kaj sen astrojfalo

Via esto sentakta

dehiskas en unikaj

spacoj

spite al temp’ diversa

lasu esti diversa

unuo!

ARTURO CONVIDA: Gabriel Strauss - São João do Rio do Peixe

Rekomendinda!

Recomendo!
PN

PRAGMATISMO POÉTICO/ POEZIA PRAGMATISMO

    

Afeito ao perigo 

me ligo em brincar 

mulheres palavras.

 

Se mulheres brinco 

não brinco em serviço   - palavra! -  

 

Se palavras brinco 

como agora brinco 

só brinco a serviço 

de brincar mulheres -   palavra! - 

 ******************************

Kun emo al danĝer’

ŝategas mi ludi

virinojn kaj vortojn.

Se virinojn ludas

serioze ludas – honorvort’!

Se vortojn mi ludas

kiel nun mi ludas

nur ludas al l’ cel’

ludadi virinojn – honorvort’!

GANGORRA/ BALANCILO

Se denso o medo como tão difuso?

E se a vida se mostra tão deserta?       

E se esse isso aqui assim recluso

For a forca sutil que já me aperta?

E se a mais torta for mesmo a mais certa?

Mais inocente justo quem acuso?

E se a mais boba for a mais esperta?

Quanto mais claro mais fico confuso?

Quanto mais leio menos me esclareço?

Quanto mais rezo mais assombração?

Quanto mais calmo mais me aborreço?

Quanto mais quero mais me digo não!

Quanto mais lembro logo então me esqueço?

Se mais pergunto há menos coração?

 

Ju pli ja disa despli densa tim’?

Ĉu vivo ja dezerta montras sin?

Ĉu tiu tio tiele en okluzi’

Pendigas min ĝis l’ asfiksi’?

Ĉu la plej torda estos la plej certa?

La plej senkulpa – tiun mi akuzas?

Ĉu la plej stulta estos la plej ruza?

Ĉu tiom klara kiom pli konfuza?

Ju pli mi legas malpli jen mi lerta?

Kiom pli mi preĝas ĉu fantomoj plias?

Ju pli serena do despli ĝenita?

Ju pli volante plie min neante?

Se mi memoras pli forgesas min?

Ĉu plia demand’ malplia kor’ kaj fin’?

OBRA ABERTA/ MALFERMA VERK'

Depois de comer e descomer boca seca anos a fio

vim a compreender (e descompreender):

a vida é tumulto vário o complexo é por demais

aranha engolindo pinto barata peru mamando

formiga zoa elefante guerra massacre paz.

Mais tumulto quem não faz a louca voa em vassoura

mas ele o louco varrido numa casa é o amante

na sua faz o marido segue a peça alucinante

ionesco recita brecht maltrapilho e elegante.

Na caminhada sem lápis o poema se completa

veio escrito na testa veio inscrito na veia

escorregou pelo portal escorreu pelas estrelas

no tumulto sideral comeu luz bebeu fagulha

acendeu risco e faísca compreendeu o que vai ser

ficou sem compreender poema tão escondido

encolhido em seu talvez

mais comeu e descomeu

a natureza sem drama pode encerrar com talvez

          poema mesmo escondido namora o alumbramento!

Manĝinte kaj malmanĝinte seka buŝo jare tro

venis mi al la kompren’ (poste al la malkompren'):

vivo jen tumulto plura komplekso troiga ja

kokidon glut’ arane’ mamsuĉ’ maleagro blat’

formiko elefanton mokas – milit’ masakro pac’.

Plian tumulton ĉu ne fari frenezin’ balailfluganta

balaita frenezul’ en iu dom’ la amanto

en sia edze rolas rolas daŭre halucina

ionesco recitas brecht ĉifonul’ kaj eleganta.

Dum marŝad’ senkrajone plenumiĝas la poem’

frunte venis verkita vejne venis aliĝinta

glate glitis portalon tra steloj elfluigis

en tumulto sidera manĝis lumon sparkon trinkis

eklumis riskon sparkon komprenante pri estont'

restis tamen sen kompreno ĉi poem’ tiom kaŝita

meze al ebl' humiliĝita

manĝis malmanĝis plu

naturo tute sen dramo jen per eblo povas fini

          poem’ ravitecon flirte eĉ kaŝita ilumin'!

SABEDORIA/ SAĜECO

Diante da curiosidade dos amigos a versão fazia sucesso, mesmo não sendo a mais plausível. Após visita a um experiente mestre, a novidade – a cabeça raspada.

Assim: 
“O que você deseja, filho?”

“A iluminação espiritual, mestre.”

Como indicado, fui até à fonte no alto da montanha, retornei ao templo com a mais pura água, servi duas taças, bebemos e me perguntou: 
“O que você deseja, filho?”

“A iluminação espiritual, mestre.”

Obediente, fui até o jovem monge, que já me esperava com tesoura, navalha e pente. Retornei ressabiado. O que eu desejava? – insistiu.

“A iluminação espiritual, mestre.” – mal contive a impaciência.

Alcancei a caixa de madrepérola oblonga e elegante sobre a austera estante. Ele determinou: “Abra!”. Dentro, outra caixa elegante. Sobre o veludo lilás, o palito derradeiro. ”Ah... risque!” Como não arriscar? Enfim, a tão sonhada chance! Acendi o fósforo, e se apagou simultânea a tênue luz do recinto. Seu sorriso iluminado, eloquente: 
“Agora, somos dois os iluminados, filho!”  

Antaŭ la scivolo de amikoj, la versio furoris, eĉ se ne la plej kredebla. Post vizito al lerta majstro, la novaĵo – mia razita kapo.

Tiel:

“Kion vi deziras, filo?”

“La spiritan lumvekiĝon, majstro.”

Laŭ indikite, mi iris ĝis la fonto sur apuda montopinto, revenis al la templo portante la plej puran akvon, servis du kalikojn, ni kuntrinkis kaj li min redemandis: 
“Kion vi deziras, filo?”

“La spiritan lumvekiĝon, majstro.”

Obeema, mi iris al juna monako, jam min atendanta, ĉemane tondilo, razilo kaj kombilo. Singardema mi revenis. Kion mi deziris? – li insistis.

“La spiritan lumvekiĝon, majstro.” – malpacienco apenaŭ tenata. “Venigu do tiun oblongan kaj elegantan skatolon el perlamoto sur la aŭstera breto.” Tion mi faris. Interne, alia eleganta skatolo. Ene, sur lilia veluro, la lasta alumeto. “Eklumigu ĝin”. Kial ne riski? Fine, la tiom longe revata okazo! Kiam mi ekflamis la alumeton, samtempe la milda ĉambrolampo estingiĝis. Elokventis lia lumrideto: 
“Nun, estas ni du la iluminitoj, filo!”