“Paulo, o que é abundância,
como você percebe a prosperidade?” – a pergunta vinha do Mestre Interior, acionado pelo meu alterego, por sua vez, instigado pelo meu analista, dito junguiano. O primeiro impulso do alterego (ou seria do ego?) era alegar que não sabia, escapar e sair pela tangente. Mas, o Mestre
Interior só faz as perguntas que ele mesmo sabe responder. E assim falou o
Mestre:
“A historinha que vou lhe contar é simples –
toda e qualquer criança sabe a resposta. Pode acontecer de não ter vocabulário
ainda, se o ego estiver em formação. Mas, em cada um de nós tem uma criança e
um velho sábio. Ambos sabem.”
Dito isto, fiz a sintonia e comecei a
escrever. Abundância é algo que sempre traz à lembrança a escassez. Aliás, em
português tem uma abundância de maneiras de representar o fonema /s/, e tem
gente que se lembra das letras s, c, ss, x, xs, xc, ç e, confuso, agride a tal norma
padrão. É a regra! Quem acerta de primeira é exceção. Aliás, exceção é com c,
ç, s ou ss? Tem x? Onde está o x da grafia?
Abundância está fora, na real, ou está
dentro, e é psíquica? Uma coisa é certa: a abundância é real, e é pra todos e
todas. A escassez é cenário, é engodo, é construto alimentado pelo medo, pela
mídia corporativa a serviço do capital – aliás, do capital acumulado por 5% da
população mundial. Os outros 95% só vivem na escassez porque não sabem que ela
é cenário, é medo aprendido na família e na escola. Quando a gente derruba o cenário
de papelão vê Aquilo que é, vê Aquele que é – e se descobre herdeiro e
merecedor da abundância, que jorra nas folhagens, nas cachoeiras, nos grãos de
areia, nas estrelas, nos seres do mar. Quando cai o véu de Maya, o Ser
que é, que eu sou, que você é sorri e pensa: Olha só! Que papelão!
Pois bem, esse sujeito deixa de ser
assujeitado e vislumbra a prosperidade que sempre teve, mas não conseguia escutar.
Prosperidade é o canto do pássaro em nosso peito que o medo um dia engaiolou.
“E você, Paulo? O que é
prosperidade para você?” – indagou o tal analista,
possivelmente junguiano, quem sabe com medo também, pois se esconde atrás de um
arsenal de perguntas. Trazer um punhado ou uma enxurrada de perguntas é medo ou
é missão do analista, do ego, da criança, do adulto? Aliás, enxurrada é com x
ou com ch?”
Cai o pano. Cai o cenário. Fica o silêncio. Puro êxtase!
*******
“Paŭlo, kio estas abundo, kiel vi perceptas prosperon?” – la demando venis de la
Interna Majstro, aldonita de mia alia memo, alter ego, kiu siavice estis
instigita de mia terapiisto, tielnomata jungano. La unua impulso de la alter
ego (ĉu de la egoo?) estis preteksti ne scii, eskapi kaj tanĝe eliri. Sed, la
Interna Majstro nur starigas demandojn, kiujn li mem scias respondi. Kaj tiel diris
la Majstro:
“La historieto, kiun mi vin rakontos estas simpla – ĉiu kaj
ajna infano scias la respondon. Povas okazi, ke ĝi ne ankoraŭ havu sufiĉan
vortprovizon, se la egoo ankoraŭ formiĝas. Ene de ĉiu ni tamen kuŝas infano kaj saĝa
maljunulo. Ambaŭ scias tion.”
Dirite
tio, mi agordiĝis kaj ekverkis. Abundo estas io, kio ĉiam nin memorigas pri malabundo.
Cetere, portugale estas abundo de reprezent-manieroj por la fonemo /s/, kaj
estas homoj al kies mensoj venas la literoj s, c, ss, ikso, ikso-s, ikso-c, ç kaj,
konfuzaj, agresas la tielnomatan ŝablonan normon. Jen la regulo! Tuj-trafantuloj
estas escepto. Cetere, portugale la vorto escepto skribiĝas per c, ç, s aŭ
ss? Ĉu per ikso? Kie estas la ikso de la ortografio?
Ĉu
abundo kuŝas ja ekstere, ĉu ene, kaj ĝi estas psiĥa? Io certas: abundo estas
realaĵo, kaj ĝi koncernas al ĉiuj. Malabundo estas scenejo, trompo, mensa konstruo
nutrata de timo, de korporacia amaskomunikilo serve al kapitalo – alivorte, al
la akumuliĝinta kapitalo far 5% de la monda popolo. La aliaj 95% nur vivas en
malabundo ĉar ili ne scias, ke ĝi estas scenejo, timo lernita familie aŭ
lerneje. Kiam oni faligas la kartonan scenejon, vidas Tion, kio estas, Tiun,
kiu estas – kaj sin malkovras heredanto kaj meritanto de la abundo, kiu spruĉas
en foliaro, akvofaloj, sableraro, steloj, maraj estuloj. Kiam falas Maya
vualo, la Estulo, Kiun mi estas, Kiun vi estas ridetas kaj pensas: Vidu
tion! Nur trompiĝo, nur kartonaĵo!
Nu
bone, tiu ulo ĉesas esti subpremata kaj ekvidas la prosperon, ĉiam havata, sed
ne aŭdata. Prospero estas la birda kanto ene de onia brusto, iam enkaĝigita de onia
timo.
“Kaj vi, Paŭlo? Kio estas prospero laŭ vi?” – demandis la
terapiisto, certe jungana, ankaŭ timema, ĉar li kaŝiĝas malantaŭ arsenalo
da demandoj. Kunporti plenmanon aŭ lavangon da demandoj estas ĉu timo, ĉu misio
de la terapiisto, de l’ egoo, de l’ infano, de la plenkreskulo? Ali-flanke, ĉu portugale
“lavango” skribiĝas per ikso aŭ per ch?”
Falas
kurteno. Falas scenejo. Restas silento. Nur ekstazo!
