COÇUPÉ
[Terras do Hemisfério Sul, equinócio
de Março de 2020]
De tanto coçar o saco a imaginação
criativa deu as caras. Esse o diálogo interno.
- Coçupé é onde estava seu foco, seu
coração. Coçupé é tudo o que você foi até aqui, por contrato, por escolha
arcana, arquetípica, arcaica. Coçupé não mais. Flui finíssima e branca a areia no tempo da ampulheta.
- Ouço o que me dizes, mas tão te
compreendo, ser da noite! Transcrevo o que me falas, mas não te vejo, ser da
noite! Sinto que meu tempo finda, ser da noite! Acabou! Meu tempo acabou!
- Vira a ampulheta de imediato! Veja
como tudo flui. Tudo flui e o que chamas de “teu” tempo não existe. “Sua” vida
não existe. Só a vida existe. Coçupé! Coçupé! Só na aparência o tempo esvai.
Coçupé!
- Ganho esperança com esse novo
contrato. Mas, ainda vejo o tempo, a pouca areia a se esvair fina e lenta para
baixo na ampulheta.
- Agora sou eu que não te entendo, ó
ser de Coçupé!
- Se algo você não entende, por que
então não pergunta?
- Por que a areia finita insiste em
fluir, se esvair e se esgotar? Vejo a areia se acabar, o tempo a se escoar.
- Vira de novo a ampulheta, que ela
não é mais que metáfora. A finitude da areia existe mesmo?
- Quem de nós faz perguntas nesse
jogo?
- Nasceste pra perguntar! A vida flui
com você? A vida flui sem você? Ajusta a tua antena! É pra isso a quarentena. Se
pensas que ela é forçada, é só por não se lembrar...
- Do que devo me lembrar?
- De que só verás a lambança quando a
lembrança voltar. Agora a areia acabou, agora o tempo acabou e você nem se
lembrou de reclamar do suposto fim do tempo. Se ainda precisa de tempo, volta a
ampulheta virar!
- Mas, Mestre, se eu mesmo escolho a
ampulheta virar, sou eu quem faço do tempo essa prisão esquisita...
- Você está quase lá! Vire a
ampulheta e se ponha a observar. Mais do que aquilo que vê, veja aquilo que
sente, sinta aquilo que vê e me responda: enfim, o que é Coçupé?
Sentindo através de uma lágrima, vendo-se
na gota d’água, viu com nítida clareza o porquê da ignorância. Por que tanta
solidão?
- Entre mais na solidão. Quem em você
está só? Quem se sente multidão?
Viu que a areia-tempo se acabava...
se acabou!
- Quer virar a ampulheta e o ciclo
recomeçar? Enfim, o que é Coçupé?
- Muito sono enfim me vence. Vejo que
o adormecer não existe pra si mesmo. Só existe o Si mesmo. Só existe o
despertar.
- Já sabe onde é Coçupé? Já sabe o
que é Coçupé?
- Como a ampulheta é símbolo –
metáfora do despertar...
- Agora podes dormir. E sonhar
coletivo. Coletivo é o despertar!
****************
PIEDOJUKO
[Landoj de Suda Hemisfero, ekvinocio de Marto 2020]
- Kosupe’ kie estas? Kio estas Kosupe’?
- Kosupe’ estas kie estis via fokuso, via koro. Kosupe’ estas ĉio, kio vi
estis ĝis nun pro kontrakto, pro arkana, arketipa, arkaika ekekto. Kosupe’ ne plu.
Fluas ege minca kaj blanka la sablo dum sablohorloĝa tempo.
- Aŭdas mi kion vi min diras, sed ne komprenas vin, nokta estulo! Transkribas
mi kion vi min diras, sed vin mi ne vidas, nokta estulo! Sentas mi, ke mia
tempo finiĝas, nokta estulo! Finite! Mia tempo finiĝis!
- Turnu tuj la sablohorloĝon! Vidu kiel ĉio
fluas. Ĉio fluas kaj tio, kiun vi nomas “via” tempo ne ekzistas. “Via” vivo ne
ekzistas. Nur vivo ekzistas. Kosupe’! Kosupe’! Nur ŝajne tempo skuas. Kosupe’!
- Gajnas mi esperon pro tiu nova kontrakto. Sed, ankoraŭ mi vidas tempon, malmultan
skuantan sablon mincan kaj lantan malsupren en la sablohorloĝon.
- Nun estas mi, kiu ne komprenas vin, ho estulo de Kosupe’!
- Se ion vi ne komprenas, kial do vi ne demandu?
- Kial la minca sablo insistas flui, skui kaj elĉerpiĝi? Vidas mi la sablon
finiĝi, tempon elĉerpiĝi.
- Turnu refoje la sablohorloĝon, ĉar ĝi
ne estas plu ol metaforo. Ĉu la sablofino ja ekzistas?
- Kiu el ni rajtas demandi dum tiu ludo?
- Vi naskiĝis por demandi! Ĉu vivo fluas kun vi? Ĉu vivo fluas sen vi? Agordu
vian antenon! Jen pro tio la kvarenteno! Se vi pensas, ke ĝi estu devigata, tio
estas nur pro via malmemoro...
- Pri kio mi devas memori?
- Pri tio, ke vi nur vidos la fuŝon kiam revenos la memoro. Nun la sablo
finiĝis, nun tempo finiĝis, sed vi eĉ ne memoris plendi pro la supozebla tempofino.
Se ankoraŭ vi bezonas tempon, refoje turnu la sablohorloĝon!
- Sed, Majstro, se mi mem elektos la sablohorloĝon turni, do estas mi, kiu igas el tempo
tiun strangan prizonon...
- Vi preskaŭ la celon atingis! Turnu la sablohorloĝon kaj observu. Pli ol tio, kion vi
vidas, vidu tion, kion vi sentas, sentu tion, kion vi vidu kaj respondu min: do,
kio estas Kosupe’?
Perceptante sin tra larmo, vidante sin en akvoguto, li vidis klare la
kialon de la ignoro. Kial tioma soleco?
- Eniru plu en tiun solecon. Kiu en vi sentas sin sola? Kiu sin sentas
homamaso?
Vidis li, ke la tempo-sablo elĉerpiĝis... finiĝite!
- Ĉu vi volas turni la sablohorloĝon kaj novan ciklon inaŭguri? Do, kio estas Kosupe’?
- Multa dormo fine min venkas. Vidas mi, ke la endormigo ne ekzistas por
si mem. Nur ekzistas Si mem. Nur ekzistas la vekiĝo.
- Ĉu vi jam scias, kie estas Kosupe’? Ĉu jam vi scias, kio estas Kosupe’?
- Ĉar la sablohorloĝo estas simbolo – metaforo por vekiĝo...
- Nun vi povas dormi. Kaj kolektive sonĝi, revi. Kolektiva estas la vekiĝo!
