Quando deu por si aquela manhã de janeiro cumpria sua transição para a tarde, a maturidade para a velhice e o planeta sei lá para que domínios galácticos. Dúvidas desconcertantes postulam papo com velhos amigos, então me lembrei de Papagaio, amigo com quem tratava de temas filosóficos quando um de nós tinha 10 anos, e me divertia em hipnotizá-lo. Mais novo que eu na escala relativa do tempo, logo ele oscilava no poleiro meio grogue ainda sábio. O tempo voou, mas nossos papos continuam. Basta não se deixar hipnotizar pela ilusória contagem de tempo mistério na certa incontável. Foi a pauta que levei ao amigo.
- Então, cara? - me olhou maroto.
Surpreso pelo cumprimento sem o ritual da repetição iniciei por aí e Papagaio reagiu ainda mais surpreendente sem imitação.
- Curiosa a percepção de vocês apenas crença infundada! Papagaios falam por si mesmos desde que o mundo é mundo! Não imitamos ninguém. Trate de consertar a escuta, meu caro.
Certo que esse caminho seria desvantajoso fui direto ao ponto.
- Então me diga, espertinho! Com tantos mentidos e desmentidos sobre a eficácia das variantes da vacina contra o antigo vírus da Covid-19, devo ou não tomar a dose assim que o embate ideológico permitir?
- Faça o que achar melhor, mas não segundo o seu modesto pensar. O pensamento nunca pode mudar o homem porque o pensamento em si mesmo é um fragmento.
- Papagaios! É a primeira vez que ouço Krishnamurti em voz não humana. Jurava que não era para o seu bico!
- A tolice de vocês não me surpreende. Têm nas mãos a vacina fruto idolatrado da vossa ciência, mera formalidade ou só ironia? Enfim vocês têm a resposta para um problema que sofreu mutação! E segue desafiando o jeito habitual de vocês pensarem e agirem, o chamado paradigma.
- Papagaios! Citar filósofo hindu para nos desancar! E ainda tripudiar sobre o paradigma que informa nossas decisões! Isso é para o seu bico?
Mais prudente permanecer na ofensiva com perguntas. Ele se desvencilhasse por esquiva ou argumentação razoável. Na sequência movi o peão que melhor pressionava o Rei adversário.
- Por que essa estratégia boba de dar bicadas agressivas no poder do pensamento humano e ironizar nossa ciência? Papagaios têm algo melhor a oferecer?
A resposta fulminante mostrou o invejável domínio dos papagaios em relação ao ego. Papagaios não julgam, não se ofendem, não revidam. Mostrou foco ao evitar bicadas a esmo.
- Penso que o pensamento faz o seu melhor, crente que pode tudo. Como o pensamento parteja crenças, creio ser hora de largar as crenças. Troco o 'creio' por 'intuo'. Intuo assim ter complementado o pensar e o crer. Se não for só mais uma crença... algo novo nascerá da supra mente tanto quanto intuo incondicionada. Seria meio isso?
- Papagaios! Nem sei o que dizer! Evocar possível supra mente me atordoa. Quase joguei a toalha confundindo xadrez com boxe. Meio isso?! Ainda me vem com sutilezas e dúvidas retóricas sobre a própria declaração, como para amenizar o poder fulminante do direto no queixo! Balancei nas pernas, quase dobrei os joelhos, mas contra-ataquei no automático buscando respirar no meu corner. Em vão. O gancho derradeiro viria apressar o xeque mate.
- Agora você sabe estarem suas vacinas preparadas para um vírus... mutante, portanto, só resposta velha… então me diga: como assim?! Os problemas significativos que enfrentamos não podem ser resolvidos no mesmo nível de pensamento em que estávamos quando os criamos. (Einstein, A. CALAPRICE, A., The New Quotable Einstein, 2005.). E mais. Vi na Internet de vocês uma enxurrada de baboseiras na noite que dizem ser a última do ano para o dia seguinte, votos e mais votos de mudanças, soluções, quando o máximo que conseguem é usar pensamentos mágicos e desejos infantis de mudanças desacreditadas na fonte! Ora, por que essa insistência com medidas de tempo quando não têm sequer calendário consensual e único? Calendário cristão gregoriano! Ora, bolas!
Não nego ter sentido o golpe. Vista turva, nem no automático conseguia mais responder. E ele desfechou o de misericórdia, antes da habitual elegância de derrubar o Rei e cumprimentar o bicudo oponente.
- Qual foi o período mais feliz na sua vida, Paulo?
O arremedo de resposta se viesse exigiria telepatia, que a fala articulada já era!
“Papagaios! Sinto que aos dez anos. Morava em bairro proletário do Rio, anos 1960 do tal calendário... gregoriano. Na época tinha um papagaio maroto e meio filósofo a quem tentava hipnotizar com aparente sucesso”. Tive a sensação tênue de ouvir dele o desafio: se tentar me hipnotizar novamente, cuidado! Estudei o tema, fiz cursos, não se espante então se quem acabar dormindo for você, meu querido!
Abatido, o Rei adormeceu.
******************
PAPAGOJ!
Kiam sin perceptis, tiu mateno de januaro plenumis sian transiron al vespero, la maturiĝo al maljuniĝo, kaj la planedo, kiu scias, al iu galaksia dimensio. Mokaj duboj postulas babilon kun ĉiamaj amikoj, do mi memoris pri Papago, amiko kun kiu pritraktis filozofajn temojn kiam unu el ni 10-jaraĝis, kaj mi amuze klopodadis hipnotigi ĝin. Plej juna ol mi laŭ la relativa temposkalo, iom poste ĝi oscilis sur la bird-grimpilo, ebrieta, ankoraŭ saĝa. Tempo flugis, sed niaj babiloj daŭras. Sufiĉas, ne lasi min hipnotigi de iluzia tempokalkulado, mistero certe nekalkulebla. Jen la liniita papero kiun mi portis al la amiko.
- Do, kara? - ĝi ruze rigardis min.
Surpriza pro kumplimento sen ritualo de ripeto, pri tio mi ekbabilis, kaj Papago reagis pli surprizige, sen ajna imitado.
- Kurioza percepto, tamen nur senfundamenta kredo! Papagoj parolas el si mem ekde la mondo estas mondo! Neniun ni imitas. Zorgu pri via aŭskultado, mia kara.
- Do diru, lertulo, post tiom da mensogoj kaj malmensogoj pri la efikeco de variantoj de vakcinoj kontraŭ la antikva viruso de la Kovim-19, ĉu mi devas aŭ ne preni dozon tuj kiam ideologiaj interbatoj ĉesos?
- Faru la plej bonon, sed ne laŭ via modesta penso. La penso neniam povos ŝanĝi vin ĉar la penso en si mem estas fragmento.
- Papagoj! Unuafoje mi aŭdas citaĵon de Krishnamurti per ne homa voĉo. Tio ne estis por via beko, mi ĵuris!
- Via stultaĵo ne surprizigas min. Vi havas ĉemane vakcinon, idolkulto de via scienco (ĉu formalaĵo aŭ nur ironio?). Nu, respondo por problemo ne plu ekzistanta, mutaciita, daŭre defia al via kutima maniero pensi kaj agi, la tielnomata paradigmo.
- Papagoj! Citi hindan filozofon por nin ridigi! Kaj krome tromoki pri la paradigmo, kiu informas niajn decidojn! Ĉu tio estas por via beko?
Pli prudente daŭri atake per demandoj. Ĝi elturniĝu aŭ modere argumentu. Sekve mi movis la peonon, kiu plejbone premis la oponantan Reĝon.
- Kial tiu stulta strategio agreseme beki la povon de homa penso kaj ironii nian sciencon? Ĉu papagoj havas ion pli bonan?
La respondo, fulma, montris envieblan regon de la papago rilate la egoon. Papagoj ne juĝas, ne ofendiĝas, ne refrapas. Montris ĝi fokuson evitante sencelajn beko-frapojn.
- Pensas mi, ke la penso faras sian plej bonon, kredante sin ĉiopova. Ĉar la penso akuŝas kredojn, mi kredas jam temp’ está forlasi la kredojn. Anstataŭos mi 'mi kredas' al 'mi intuas'. Tiel mi intuas komplementitaj la penson kaj kredon. Se tio ne estos plia... kredo, io nova naskiĝos el supramenso. Laŭintue, nekondiĉita. Ĉu tio?
- Papagoj! Eĉ mi ne scias kion diri! La alvoko al ebla supramenso konsternas min. Preskaŭ mi ĵetis la tukon, evidenta konfuzo inter ŝako kaj boksado. Ĉu tio?! Ĝi ankoraŭ subtilas per retorikaj duboj pri la propra deklaro, kvazaŭ por mildigi la fulman povon de tiu surmentona rekto-frapo! Ŝanceliĝis surgambe, preskaŭ flektis genuojn, sed mi kontraŭ-atakis, aŭtomate, celante spiri ĉe mia angulo. Vane. La lasta hoko-frapo rapidigis la ŝakmaton.
- Nun, sciite, ke viaj vakcinoj pretas kontraŭ mutacianta viruso, jen do nur senefika respondo… Diru: kiel tiel?! La signifaj problemoj kiun ni alfrontas ne povas esti solvitaj laŭ la sama pensonivelo kiun ni havis kiam ilin ni kreis. (A. Einstein CALAPRICE, A., The New Quotable Einstein, 2005.). Kaj plu. Mi vidis per via Reto lavangon da stultaĵoj la nokton, kiun vi diras esti la lasta de la jaro al la sekvanta tago, plena je bondezir-mesaĝoj pri ŝanĝoj, solvoj, kiam la maksimumo kiun vi atingas estas magiaj pensoj, infanaj deziroj pri ŝanĝoj malkredataj ĉe la fonto! Nu, kial tiu insisto pri tempomezuroj, kiam eĉ interkonsenton pri kalendaro unika vi ne havas? Kristan-gregora kalendaro! Ho ve!
Ne neis mi senti la frapon. Malklar-rigarde, nek aŭtomate mi sukcesis plu respondi. Venis mizerikorda frapo, antaŭ ol la eblo elegante faligi la Reĝon kaj kumplimenti la oponantan bekulon.
- Kiu estis la plej feliĉa vivperiodo por vi, Paulo?
La ŝajna respondo, se venanta, postulus telepation, la artikulaciata parolkapablo for!
“Papagoj! Laŭ mia sento dekjaraĝe. Mi loĝis en proletara kvartalo en Rio, jaroj 1960 de la tielnomata gregora kalendaro. Tiam mi havis ruzan, duonfilozofan papagon, kiun mi strebadis hipnotigi verŝajne sukcese”. Mi havis subtilan impreson aŭdi de ĝi defion. Se vi strebos min refoje hipnotigi, estu zorgema! La temon mi studis, frekventis kursojn. Ne surpriziĝu do se estos vi, kiu dormos, karulo!
Malfortika, la Reĝo dormetis.
