Aquilo que surge despencado dos campos sinuosos do futuro
nos acaricia a surpresa insana
nos aponta facas transgressoras e se faz invisível e insalubre
como bocas pantanosas e desdentadas.
O que surge urge e se
refugia no orgulho enrugado
da autoimagem
que os espelhos espalham e
ocultam
agredindo memórias esguias
como maquiagem desfocada:
nosso assombro desfalece no
seio murcho do tempo violáceo.
Pingam da ampulheta
futuros rudes por vezes sinceros e calvos
costurando infinitas
possibilidades
de passados inapreensíveis
como poemas enregelados e gordos
abrigados em estrofes e
gorros esfiapados em relatos crespos
ou nulos ou cansados.
Quem pode desnudar o
ventre dessas narrativas obesas
nos seus delírios de
albatroz
em asas colibri e aragem?
Se as desnudares certa
penugem sob o pó da audácia
buscará quebrar as
lâmpadas
incendiar a folha fina onde
meditam pirilampos.
E daí?
Que relato com ar de
poesia se denunciará tanto veracidade
como ficção entusiasmada, ainda
que gringa,
ainda que ginga em desamparo?
Existiria a reversão da
resposta à pergunta por vir à luz?
Onde o resgate da missão
sabidamente adormecida nas
dobras akáshicas?
Onde o instante exíguo do
presente
na ampulheta do desfile
inábil
do porvir envelhecido?
Mantido o nome como cambiar a lâmina da destinação?
Que fisionomia assumirá a
instituição
no remexer dos propósitos
feridos?
Quem vestirá o atrevimento
da expulsão
ardida dos tiranos?
E se a tirania viaja
aderida em nosso olhar encavalado
de resíduos veterinários?
Não sei! Não sei! Mas a
face
anjodemônio nos espreita abismos!
*************************************************
Kio fulme ekfalas el sinue
ontaj kampoj
nin karesas la frenez-surprizon
nin celas per ribel-tranĉiloj
kaj iĝas nevideble san-damaĝa
kiel kotaj buŝoj dentomankaj.
Kio fulme urĝas kaj
rifuĝas orgojle faltiĝata de la propra imago
ho! speguloj dise kaŝas,
kaŝe disas,
agresante graciajn
memoraĵojn kvazaŭ ŝminko mise fokusita:
nia mirego eksvenas en malŝvela
sino de viola tempo.
El sablohorloĝ’ estontoj
krude gutas foje sinceraj foje kalvaj
senfinajn eblecojn kudras de
preteritoj nekapteblaj plu
kiel poemoj dik-frostitaj
ŝirmantaj en strofoj kufaj
despecigataj dum raportoj
krispaj
aŭ lacaj certe nulaj.
Kiu povos nudigi la
ventron de tiuj dikegaj rakontoj
en deliroj de albatros’
kun flugiloj de kolibro
kaj zefir’?
Se ilin vi nudigos ia
lanugo sub l’ aŭdacpulvor’
provos frakasi lampojn
bruligi la gracifolion kie meditas lampiroj.
Kaj do?
Kiu poezieca rakonto sin
montros vereco
kaj entuziasma fikcio, eĉ
se fremda,
eĉ se svinge senprotekta?
Ĉu eblus la renvers’ de la
respondo al demando naskiĝonta?
Kie la elaĉeto de misio
evidente endormiĝinta sur akaŝaj faldoj?
Kie la magra momento
estanta
- sabla horloĝ’ de mallert’
defila
de l’ maljunigata estonto?
Se la nomo samas kiel ŝanĝi
la lamenon de la destinado?
Kiun mienon montros la
institucio
dum rearanĝo de vunditaj
celoj?
Kiu vestos la aŭdacon de
forpelo
arda de tirano?
Kaj ĉu la tirano gluate
vojaĝas sur nia rigardo ĉevaleca
de bestokuracistaj spuroj?
Mi dubedubas! Sed la mieno
anĝeldemone nin spione abismas!
