Idearo levigas nin, enkatenas nin
– bonfaro
pro ĝi mortas ni, ploras ni, pluraj vivas
la tempo revadi forfuĝas
– misfaro
kaj tiu tempofluo mistero nomiĝas
sed pluas misteron tiu ĉi kalendaro:
sekvantaj numeroj ŝajnantaj soldatoj
nur datoj, nur tagoj, neniel ŝparo
apenaŭ ni vekas envenas mandatoj
patra, patrina, patruja, fratara.
Idearo nin premas, veni emas venene
idearo nin mordas, nin murdas, nin mortas
se menso mensogas, kiel vivi plene?
se menso trompiĝas, kiu vivas ĉu mortas?
ĉu eblas tiu daŭro okazi katene?
ĉu eblas misteron nin porti la
Tero?
Ideais nos levantam, enlaçam
– bondade
por eles se morre, se chora, se vive
o tempo do sonho escoa, se esvai
– maldade
o fluir do tempo se chama mistério
como é mistério esse calendário:
marcham números feito soldados
só dados, só datas, só fardos, só fardas
mal despertamos lá vêm os mandatos
paterno, materno, dos manos, da pátria.
Ideais nos apertam, já vêm com veneno
mordida, assassínio, mais morte
se a mente nos mente, quem vive pleno?
se a mente é trapaça, essa vida é morte?
talvez dure quanto o que prende e
esmaga?
talvez só mistério essa Terra nos
traga?
