TELA SENSÍVEL OU TOQUE DE PELE? / TUŜA EKRANO AŬ HAŬTA TUŜO? (Touch screen or touch of a skin?)

ficou sem sinal no fim de semana 
endoidou geral 
sem net um esgana

o mano das minas deu panos pra manga
sem grana pras pingas
já anda de tanga

mais toques nas tela que toques nas peles
amantes modernos
mais lucros pras teles

a conta do smart vem alta pra burro
sem modéstia à parte
- só facas esmurro!

a pele macia a poucos instiga
mas, o que os vicia?
eis o que me intriga

o post no Face cedo se repasse
mas face na face
já faz mais de um mês

postar o que fez a foto a piada
- o beijo talvez
nem vale mais nada

da última vez que deu uns amassos
oh vejam vocês
seis meses - fracasso!

e nem digo mais nos versos concisos
a moça o rapaz
... dois egos narcisos

é que narciso acha feio o que não é espelho
o poema não veio meter o bedelho
em assunto alheio - melhor que me cale
quem pariu mateus que o embale!

**********
mankinte signal' dum semajnfin'

net-manke kaj tute freneze        
gorĝon preskaŭ li premis 

al knab’ de knabinoj temaro ne mankis           
senmone por drink’ 
jam uzas tangaon

surekrane pliaj tuŝoj ol surhaŭtaj tuŝoj     
modernaj amantoj
al tel-entrepren’ jen pliaj profitoj

de l’ smart’ la faktur’ ja troas altege
sen modesteco for
- tranĉilpinta frap’!

haŭtomildec’ malmulton instigas
kio ilin malvirtigas     
tio min konfuzigas    

feisbukafiŝoj frue plusendiĝu    
sed vizaĝovizaĝe       
antaŭ pli ol monat' 

faritaĵojn afiŝi anedokton foton 
eble eĉ kis'      
validas neni’      

en la lasta foj’ kiam ili amoris         
ho ja vidu vi          
sesmonate – fiask’!

nenion plu diru mi tra versokoncizo              
geknaboj finfin            
egooj... narcizoj        

kion spegul’ ne estas abominas narciz’ 
ŝovi nazon en fremdam vazon
ĉi poem’ ne celas - silento do ja plibonas 
ne mia estas la ĉevalo, min ne tuŝas ĝia falo!

ALQUIMIA DO DESEJO/ ALKEMIO DE L’ DEZIR’

tendo conhecido mormaço e intempéries
na estrela arguta dos teus olhos leves
e macios como o aroma de diplomacias
hábeis e certeiras - voos de rapina

tendo esquiado nas planícies gélidas
dos teus silêncios mais bravios e duros
ousei acenar-lhe beijos impensáveis:
a aspereza esguia se fez rósea aurora

tendo deslizado o peito nu das incertezas
na areia branda beijada de espumas
e danças do mar desperto pelas pedras nuas

tendo auscultado sintomas e anseios das conchas
das tuas mãos na fogueira do meu ventre
amei o sabor alquímico da tua mina oculta

*********************

travivinte varmetojn kaj tempestoj
tra l' ruza stel' de via okulmildec'
glata kia l' arom' de trafe lertaj
diplomatioj - rabobirdaj flugoj

skiinte sur la frostegaj ebenaĵoj
de viaj plej krudsovaĝaj silentoj
aŭdacis mi vin kisi nepenseble:
roza aŭroro iĝis via magra akrec'

glitinte la nudan bruston de l’ necertec'
sur la milda sablo de ŝaumoj kisata
mardance nudŝtonoj iel vekiĝadas

aŭskultinte simptomajn deziregojn
de l' via mankonko sur mia ventrofajrego
mi amis la alkemian guston de via mino kaŝa

ZUMBIDO SOLITÁRIO/ SOLECA ZUMADO

nos ouvidos metálicos da noite

mosquito solitário... zoom zoom

amplia sentimentos remenda sonhos cruciais

o poeta recompõe zoom zoom

enfileira mistérios milênios os chips

dos cérebros recém-conectados

na simultaneidade dos falsos tempos

sucessivos – imprecisos vastos

arrastam-se reptilianos milênios

curvos e instantâneos

alinham-se límbicos séculos

lambendo crias e amadas nuas

amontoam-se infantis alminhas

rodeando o ventre em chamas

escalando neocórtex minutos

oferecem-se poemas ritmos incensos:

o tempo se contrai zoom vibra mais denso

ouço o brilho dos relâmpagos

dos lampejos baços

vejo o som zoom vindo-indo-vindo:

diminuo consciência mergulho zoom

                ... e (re)nasço

volto a ouvir o zumbido metálico

dos mosquitos solitários da noite

                a esperança: um dia despertar!

**********

 

en la metalaj oreloj de l’ nokto

soleca kulo ... zum-zumadas

ampleksigas sentojn, flikajn sonĝojn

la poeto zume zumadojn rekomponas

envicigas misterojn jarmilojn - ico

de cerboj ĵus konektataj

al falsotempa samtempeco

sinsekva – malprecize vasta

sintrenas kurbe reptiliaj

tujaj jarmiloj

aliniiĝas limbaj jarcentoj

lekante idojn, nudajn amatajn

amaso da infanaj etaj animoj

ĉirkaŭe de flamardaj ventoj

grimpas neokortike minutojn

sinoferas poemoj ritmoj incensoj:

tempo malvastiĝante zumas

plidense vibras

aŭdas mi la fulmobrilon

de l’ palaj ekbriloj

vidas tien reen la zuman sonon:

bremsas mi konsciencon zumedrone

                ... kaj (re)naskiĝas

reaŭdas mi la metalan zumadon

de solecaj kuloj noktaj

                la espero: iam fine vekiĝi!

DE COR/ PER KOR'

a estrela
basta vê-la

mas a amada
é o poema
memorizado conhecido
na ponta da língua

seus segredos
o piano tocado
na ponta dos dedos










la stelo
nur videmo

sed la amatino
jen poemo
parkere konata
je la langopinto

siaj sekretoj
jen piano ludata
je la fingropinto

MONAĤO KAJ MANDALO/ MONGE E A MANDALA

Atentoplene kaj medite artumadis triopo da monaĥoj. Iom-post-iome aperis mandaloj sur multkolora sablo. Kiaj mirindaj talentoj! Kiaj delikataj juveloj! Kiaj brilaj artistoj! Subite tamen la plej aĝa kaj saĝa nuligas la tutan verkon sen ajna klarigo. Furioze la du religiuloj ekbatis la mokantulon, kiu ridege plu detruis la mandalojn. ‘Kial vi tion faras? Kial diboĉe vi mokas nin?’ Ridego fariĝis rideto kaj kompatoplenaj vortoj sursable aperis: 

‘Nur por evidentigi 
la alligon de l’ egoo 
al la nedaŭreco de formoj. 
Koro kuŝas tie, kie ĝin tuŝas io. 
Nevidebla Mistero kuŝas kerne 
de ĉio’

Apenaŭ avide la disĉiploj eknotis, kien la poem'? 

Silenta Blovo daŭras eterne. 

******

Durante a meditação da Atenção Plena, um trio de monges fazia Arte. Aos poucos apareciam mandalas na areia colorida. Que admiráveis talentos! Que delicadas joias! Que brilhantes artistas! De repente, porém, o mais idoso e sábio desmancha toda a obra sem qualquer explicação. Com fúria os dois religiosos começam a bater no zombeteiro monge, que às gargalhadas destruía mais as mandalas. Por que fez isto? Por que debocha e ri de nós? A gargalhada se fez sorriso e plenas de compaixão palavras surgiram na areia: 

Só para evidenciar  
o apego do ego 
à impermanência das formas. 
Mora o coração naquilo que o atrai. 
Invisível Mistério jaz no coração de tudo.

Mal os discípulos passam a anotar com avidez, onde o poema? 

Silencioso segue o Sopro eterno.

POEMA URGENTE/ URĜA POEM'

POEMA URGENTE

os poemas que não faço
quem os faz? em que aldeia? em que país?
que cantiga brotou feia e foi pousar feliz
no braço do teu violão, meu povão
sempre aprendiz?
segue o verso que compasso?

os poemas que em mim calo
ganham voz com que tambor?
e os que descem pelo ralo?
onde as cordas vocais
pra vibrar a melodia
que meu dia recusou?

lá no céu dos passarinhos
dizem que tem um cantinho
onde a lua lava o brilho
depois sopra brilho novo
inspira estribilho e rima:
o samba urgente do povo
não vai ter dor que suprima!

****


URĜA POEM'

la poem' kiun mi ne faras

en kiu urbet'? kiulande? kiu ĝin faras?

kiu miskanzon' gaje staras

brakume en via guitar',

popolo ĉiam lernanta?

la versoj nun kiel taktas?


la poem', kiun mi sufokas

per kiu tambur' gajnas voĉon?

kiuj voĉ-kordoj vibrigos

la perditajn melodiojn

de mia tag' rifuzitajn?


eble en la ĉiel' birdeta

eble en iu ajn ejo eta

Luno lavas la brilon

poste blovas novan brilon

kaj refrenon rime inspiras:

la urĝan sambon de l' popol'

neniu dolor' ĝin forigas!

 

FORFLUO

kristalo fontas 

banalo hontas

Vivo horizontas eterne

vertikalas kerne


into onto nune antas

nedaŭre konstantas

tempo kristale forfluas

Vivo ene... kantas

          kanti vive nin influas