PAI-MÃE-VIDA: Unidade
Paulo P Nascentes
Educador, conferencista, filósofo, Huberto Rohden (1893-1981) publicou quase uma centena de livros. Em Metafísica do Cristianismo: a alma de Jesus revelada no “Pai-nosso”, o proponente da “filosofia univérsica” analisa verso a verso a famosa oração deixada pelo Mestre. Inspirado nesse conceito, meu intuito é apenas registrar as impressões no meu espírito por outra prece, publicada em Cartas de Cristo: Manifestação da Consciência Crística, Carta 8 (Edições Almendra) bem como no texto 17, Textos complementares (segundo volume). Grifei as palavras originais.
“PAI – MÃE – VIDA, tu és minha vida, meu constante apoio, minha saúde, minha proteção, o pleno atendimento de todas as minhas necessidades e minha mais alta inspiração.
Precisa e simples, a fórmula de invocação lembra, no plano pessoal, a concepção de cada um de nós, nossos pais terrenos. No plano mais amplo, mostra a Unidade Criativa Universal Pai-Mãe e seu fruto - a Vida em sua expressão maiúscula, misteriosa e funcional. O que denomino minha vida é essa Totalidade Três-em-um. Constante apoio, saúde, pleno atendimento de todas as minhas necessidades, mais alta inspiração, tudo sugere funcionalidade, ação. Meu-minha aponta uma característica do Ego humano - a possessividade. Mas, note que não são desejos, vontades, objetivos do Ego que são atendidos, mas as legítimas necessidades do vivente. Além disso, a Fonte, nossa mais alta inspiração, se revela em nós. Não sou eu (Ego) que respiro, mas Eu sou a Respiração Universal. Não por acaso inspiração tem duplo sentido.
Peço que me reveles Tua verdadeira Realidade.
O pedido implica o reconhecimento de que o que percebo é ilusão, aparência, fenômeno. O que a nós se explicita traz implícita outra dimensão - a verdadeira Realidade, ou seja, o Tu, que é Totalidade. A dualidade Eu-Tu, Sujeito-Objeto contamina a sintaxe. E isto é constitutivo da linguagem na Terceira Dimensão. O Convite é para o silenciamento do Ego. Só assim temos a fórmula consagrada da Unidade Eu Sou o que Sou, sem adjetivos, Absoluto, tornado visível como Consciência que se manifesta - Consciência Una.
Sei que é Tua VONTADE que eu seja plenamente iluminado/a e que eu possa receber melhor a consciência de Tua Presença em mim e ao redor de mim.
Ao me lembrar que sou a Consciência Pai-Mãe-Vida ocupando temporariamente este corpo, o que me permite a expressão do Ser, a frase acima ganha sentido. Dizer Sei que é Tua VONTADE… seria pretensioso, a menos que a dualidade presente na linguagem seja superada por nova concepção de quem sou, a menos que eu perceba ser célula deste Planeta, ser partícula no sistema consciente em que existo, me movo e tenho meu ser. Receber melhor a consciência de Tua presença em mim e ao redor de mim. Melhor reler a frase sem as peculiaridades da linguagem apontadas. Só no coração, cujas frequências vibratórias são mais intensas e de mais alcance que as do cérebro, poderei sentir a verdade. Os pronomes apenas jogam o jogo da ilusão. A luz menor do coração, ao se unir à Luz maior do Coração Supremo, nos torna sensíveis à Realidade da Existência, e evidencia a morada provisória do Ser que sou, sem tempo, nem espaço, nem circunstâncias.
Creio e sei que isso é possível.
Crer vem do saber inato em cada um de nós. No corpo supramental tudo é possibilidade, ilimitado em potencial. Nas ondas de possibilidades, testemunho o colapsar da forma, algumas constituem o que denomino minha vida, com sua absoluta peculiaridade, com as circunstâncias atraídas por mim, oriundas do desejo contaminado pelas distorções do ego, na ânsia de permanência. E me esqueço de que também sou transcendência, dimensão legítima que aprendo a manifestar.
Creio que Tu me proteges e me guardas no perfeito AMOR.
A proteção da vida é inerente à unidade Pai-Mãe-Vida, um de seus atributos, assim como a nutrição e a saúde. Na Natureza os animais selvagens, se não houver interferência humana, terão sempre em abundância aquilo que constitui sua cadeia alimentar. Terão proteção em furnas e cavernas, a salvo dos demais predadores. Terão repouso e abrigo, guardados no seio do Amor, que é a Lei da Vida. Desmatar e invadir o habitat deles desequilibra não só aquele bioma, mas os demais, que tudo é interconectado em Gaia.
Sei que meu propósito final é TE EXPRESSAR.
A falácia da percepção moderna logo se revela. O meu propósito (curioso esse verbo da esfera semântica do possuir) é mesmo meu? Uma impossibilidade! Qualquer célula que insista em manifestar sua vontade contra aquilo que R. Sheldrake chama campo morfogenético recebe de imediato a visita dos linfócitos, encarregados de limpar tudo o que seja não-eu. O combate à célula tumoral enlouquecida na ânsia de se multiplicar indefinidamente restaura a harmonia, o equilíbrio e a vida. Ora, o propósito final é TE EXPRESSAR porque sou uma centelha do Teu Ser - o ser que sou.
Quando falo contigo, sei que Tu estás perfeitamente receptivo para mim, pois Tu és a INTELIGÊNCIA AMOROSA UNIVERSAL que maravilhosamente concebeu este mundo e o tornou visível.
Haveria um eu que fala contigo e sabe da receptividade a essa fala. No entanto, não poderia ser de outra forma. A metáfora, nesse caso, não se assenta na semelhança, como de costume, mas na identidade. Dá no mesmo se a frase é lida e sentida como Tu és a INTELIGÊNCIA AMOROSA UNIVERSAL ou Eu sou a INTELIGÊNCIA AMOROSA UNIVERSAL. O princípio da identidade Eu-Tu, INTELIGÊNCIA AMOROSA UNIVERSAL, engloba e abarca a aparente dicotomia, pois ela mesma concebeu este mundo e o tornou visível. Ora, tornar visível é colocar em manifestação o Imanifesto, ou seja, a Unidade mesma cujo nome é AMOR INTELIGENTE e INTELIGÊNCIA AMOROSA de Pai-Mãe a manifestar VIDA.
Sei que quando Te peço para falar comigo, eu envio um raio de luz de consciência para a Tua Consciência Divina e que, quando eu escutar, TU entrarás em minha consciência humana e virás cada vez mais perto do meu espírito e meu coração, mais e mais receptivos.
Mais uma vez, Unidade na diversidade, mesmo que diversidade simule emissor e receptor de uma comunicação. Existe mesmo essa suposta comunicação entre Te peço, de um lado, e falar comigo, de outro? Ora, esses supostos dois lados perfazem uma única e mesma Realidade, aquela que pedi que me fosse revelada. Assim, não é comunicação, mas comunhão. Quando eu escutar e viver em meu coração a Sabedoria do Ser que é, então minha consciência humana e o meu espírito e meu coração estarão na unidade do Espírito. Quando, enfim, esse aparente milagre se dará? Decerto quando Isto for verdadeiro para mim, na interação harmônica e amorosa com todos os meus pares: o propósito último, que não é meu nem seu, mas de todo ser vivente no seio de Pai-Mãe-Vida.
Eu confio meu ser e minha vida aos Teus cuidados”.
Só um jeito ornado de pronomes pessoais e possessivos para dizer o que é impessoal e livre de posses - a Vida. Minha vida e meu ser sempre estiveram aos Teus cuidados. Só a Consciência Una é o fio que tece em mim o ser, a túnica inconsútil a que se refere o Mestre. Nesse caso, fiar é fiar com - confiar. Não há o que temer se juntos eu fio e confio, se nós, enfim, tecemos em comunidade a Comum Unidade da Teia da Vida.
*********
PATRO-PATRINO-VIVO: Unuo
Paulo P Nascentes
Edukisto, konferencisto, filozofo, Huberto Rohden (1893-1981) publikigis preskaŭ centon da libroj. La proponanto de la “universika filozofio” analizas verson post verso la faman preĝon proponitan de la Majstro en Metafiziko de Kristanismo: la animo de Jesuo rivelita en “Patro-nia”. Inspirita de tiu koncepto, mia celo estas nur registri la impresojn sur mia spirito de alia preĝo, kies originaj vortoj aperas kursive. Ili estis publikigitaj en Leteroj de Kristo: Manifestacio de la Krista Konscienco, Letero 8 (Eldonejo Almendra) kaj en la teksto 17 (dua volumo), nome Komplementaj Tekstoj.
“PATRO – PATRINO – VIVO, vi estas mia vivo, mia konstanta apogo, mia sano, mia protekto, la plena kontentigo de ĉiuj miaj necesoj kaj mia plej alta inspiro.
Simpla kaj esprimplena, la invoka formulo en la persona plano, memorigas nian koncipadon, niajn surterajn patrojn. En la plej ampleksa plano, ĝi montras la Kreivan Universalan Unuon Patro-Patrino kaj ĝian frukton - la Vivo laŭ ĝia majuskla esprimo, mistera kaj funkcia. Mia vivo estas tiu Tri-unua Tutaĵo. La aliaj elementoj, nome konstanta apogo, sano, plena kontentigo de ĉiuj miaj necesoj, plej alta inspiro, ĉio sugestas la agantan funkciecon. La aldono de la vorto mia rilatiĝas al la homa Egoo - eco de posedo. Rimarku, ke ne temas pri deziroj, voloj, celoj de tiu Egoo kontentigotaj, sed pri legitimaj necesoj de vivantuloj. Krom tio, la Fonto, nia plej alta inspiro, Sin rivelas en ni. Ne estas mi (Egoo) kiu spiras, sed Mi estas la Universala Spiro mem. Ne hazarde inspiro havas duoblan sencon.
Petas mi, rivelu Vian veran Realon.
La peto implicas la rekonon, ke kion mi perceptas estas iluzio, ŝajno, fenomeno. Tio implicas alian dimension - la vera Realo, kiu ne estas alia ol Vi, kiu estas la Tuteco. La dueco, Mi-Vi, Subjekto-Objekto kontaminas la ordinaran sintakson. Kaj tio konsistigas la lingvaĵon en la Tria Dimensio. La invito estas por silentigi la Egoon. Nur tiel ni havos la konsekritan formulon de la Unuo - Mi Estas kio Mi Estas, sen adjektivoj, Absoluto videbligita kiel Konscienco manifesta, tio estas, Unuo.
Scias mi, ke Via VOLO estas, ke mi estu plene lumigita kaj ke mi povu pli bone ricevi la konsciencon de Via Ĉeesto en mi kaj ĉirkaŭ mi.
Kiam mi memoras ke mi estas Konscienco Patro-Patrino-Vivo provizore okupanta tiun korpon, kiu min permesas esprimi la Eston, la frazo sencas. Diri mi scias, ke Via VOLO... ŝajnas pretenda, escepte se estos alia koncepto pri kiu mi estas, se mi pereceptos, ke mi estas ĉelo de ĉi tiu Planedo, konscia ero en la sistemo, kie mi ekzistas, moviĝas kaj Estas. Pli bone konscii pri Via ĉeesto ĉe mi kaj ĉirkaŭ mi. Ni relegu la frazon sen la lingvaj apartaĵoj montritaj. Nur en la koro, kies vibraj frekvencoj estas pli intensaj kaj kun plia atingeblo, mi sentos la veron. La pronomoj nur ludas la ludon de la iluzio. La malpli granda lumo de mia koro, unuiĝinta al la plej granda Lumo de la Suprema Koro, igas nin senteblaj al la Realo de la Ekzisto, evidentigas provizira la loĝejon de la Vera Esto, kiu mi estas, sen tempo, spaco, nek cirkonstancoj.
Kredas mi kaj scias, ke tio eblas.
Kredi devenas el nia kunnaskita scio. En la supramensa korpo, ĉio estas ebleco, senlima potencialo. En la ondoj de eblecoj, mi atestas la kolapson de la formo, kelkaj konstituas tion, kiun mi nomas mian vivon, kun sia absoluta apartaĵo kaj cirkonstancoj, kiun mi allogas, devenantaj de kontaminataj deziroj de egoo-distordoj, anksiantaj daŭri. Do mi forgesas, ke ankaŭ mi estas transcendo, legitima dimensio, kiun mi lernas manifesti.
Kredas mi, ke Vi min protektas kaj min gardas en la perfekta AMO.
Vivoprotektado, propraĵo de la unuo Patro-Patrino-Vivo, estas atributo, kiaj nutrado kaj sano. En Naturo, sovaĝaj bestoj, se homoj ne intermiksiĝos, ĉiam havos abundon de tio, kiu konstituas sian manĝoĉenon, ŝirmilon en grotoj kaj kavernoj, savitaj de ceteraj predantoj. Ili ripozos sine de Amo, Leĝo de Vivo. Senarbarigo kaj invado de ilia habitat malekvilibras ne nur tiun biomon, sed ankaŭ la ceterajn, ĉar ĉio interkonektiĝas sur Geo.
Scias mi, ke mia fina celo estas VIN ESPRIMI.
La trompo de la moderna percepto tuj riveliĝas. Ĉu mia celo ja estas mia? (kurioza tiu verbo de la semantika sfero de posedo). Neeblaĵo! Ajna ĉelo, kiu insiste manifestu sian volon kontraŭ tio, kiun R. Sheldrake nomas morfogenetika kampo, tuj ricevos la viziton de limfoĉeloj, komisiitaj purigi ĉion kio estu ne-mi. La atako al la freneza tumora ĉelo kun ĝia dezirego senfine multobliĝi elaĉetos la harmonion, ekvilibron kaj vivon. Nu, la fina celo estas VIN ESPRIMI, ĉar mi estas sparko de Via Esto - tio kiu mi estas.
Kiam mi alparolas vin, mi scias, ke Vi estas perfekte akceptebla al mi, ĉar Vi estas la AMA UNIVERSALA INTELIGENTO, kiu mirinde konceptis tiun mondon kaj ĝin videbligis.
Ĉu estas iu mi, kiu alparolas vin kaj kiu scias pri tiu parol-akceptebleco. Tamen, ne eblas esti alimaniere. La metaforo, ĉikaze, ne sidiĝas sur simileco, kiel kutime, sed sur identeco. Samas, ĉu la frazo estas legata kaj sentata kiel Vi estas la UNIVERSALA AMA INTELIGENTO aŭ Mi estas la UNIVERSALA AMA INTELIGENTO. La principo de identeco Mi-Vi, UNIVERSALA AMA INTELIGENTO, inkludas kaj ĉirkaŭprenas tiun ŝajnan dikotomion, ĉar ĝi mem konceptis tiun mondon kaj ĝin videbligis. Nu, videbligi estas manifesti Nemanifestaĵon, tio estas, la Unuo mem, kies nomo estas INTELIGENTA AMO kaj AMA NTELIGENTO de Patro-Patrino manifestas VIVO-n.
Scias mi, ke kiam mi Vin petas alparoli min, mi sendas lumradion de konscienco al Via Dia Konscienco kaj kiam mi aŭskultos, VI eniros en mian homan konsciencon kaj venos pli kaj pli proksime al mia spirito kaj koro, pli kaj pli akcepteblaj.
Plifoje jen Unueco en diverseco, eĉ se diverseco ŝajnigu eldiranton kaj eldiraton de komunikado. Ĉu ekzistas tiu supozebla komuniko inter Vin petas, unuflanke, kaj alparoli min, aliflanke? Nu, tiuj supozeblaj du flankoj konsistas ununuran kaj solan Realon, tiu, kiu mi petis esti al mi rivelata. Do, ne estas komuniko, sed komunio. Kiam mi aŭskultos kaj vivos miakore la Saĝecon de Esto, kiu estas, tiam, mia homa konscienco kaj mia spirito estos en la unuo de la Spirito en kiu ni vivas, moviĝas kaj estas. Kiam, finfine, tiu ŝajna milagro okazos? Certe kiam Tio veros al mi, dum harmonia kaj ama interagado kun ĉiuj miaj similuloj: la lasta celo, kiu ne estas mia, nek via, sed de ĉiu vivantulo sine de Patro-Patrino-Vivo.
Mi konfidas mian eston kaj vivon al Viaj zorgoj”.
Nur dirmaniero ornamita de personaj kaj posedaj pronomoj diros tion, kiu estas nepersona kaj libera de posedoj - Vivo. Mia vivo kaj mia esto ĉiam estis ĉe Viaj Zorgoj. Nur la Unuiga Konscienco estas la fadeno, kiu teksas en mi la eston, nekudrita tuniko menciita de la Majstro. Ĉikaze, fidi estas fidi kun - konfidi. Nenio timenda do, se kune mi fidas, konfidas, se ni, finfine, teksas en komunumo la Komunan Unuon de la Vivoteksaĵo.